Międzynarodowe reguły handlowe Incoterms 2020 – wszystko, co musisz wiedzieć o handlu międzynarodowym

Incoterms 2020 to międzynarodowe reguły handlowe, które określają prawa i obowiązki kupującego i sprzedającego w międzynarodowym handlu towarem. Są to zasady dotyczące dostawy towaru, określające, kto ponosi odpowiedzialność za koszty i ryzyko związane z przewozem towaru, a także, gdzie i kiedy przechodzi ono z jednej strony na drugą.

Incoterms 2020 – czyli określenie kto ponosi odpowiedzialność za koszty transportu, ubezpieczenia i sprawy celne.

Incoterms (ang. International Commercial Terms) to aktualna wersja międzynarodowych reguł handlowych, która została wydana 1 stycznia 2020 roku. Reguły te określają m.in. kwestie związane z dostawą towarów, odpowiedzialność za koszty i ryzyko związane z transportem, a także miejsce i sposób przekazania towaru od sprzedającego do kupującego, jak również warunki rozładunku towarów w kontekście różnych środków transportu. Określają one również, kto ponosi koszty ubezpieczenia oraz opłaty celne oraz jakie są procedury związane z odprawą celno-skarbową w przypadku przewozu towaru wodnego śródlądowego.

 w kontekście międzynarodowego handlu towarem zgodnie z zapisami Incoterms 2020.

Jakie są główne zmiany w Incoterms 2020 w porównaniu z Incoterms 2010?

Główne zmiany w Incoterms 2020 w porównaniu z Incoterms 2010 dotyczą m.in. wprowadzenia nowych terminów i definicji oraz określenia nowych zasad dotyczących kosztów i obowiązków związanych z transportem towaru w międzynarodowym handlu.

Warunki dostawy – Incoterms 2020 – EXW, FCA, CPT, CIP, DAP, DPU, DDP, FAS, FOB, CFR, CIF.

Incoterms 2020 określa różne warunki dostawy towarów, z zasady dzieli się je na dwie grupy, tak zwane reguły powszechne, czyli dostępne dla wszystkich środków transportu, są to EXW, FCA, CPT, CIP, DAP, DPU, DDP oraz reguły dostępne tylko dla transportu morskiego i wodnego śródlądowego i są to odpowiednio: FAS, FOB, CFR, CIF.

EXW – „Ex Works” – co oznacza, że sprzedawca udostępnia towar na swoim zakładzie, fabryce, magazynie lub innym wyznaczonym miejscu, nie załadowany na jakikolwiek pojazd do transportu i nie odprawiony celnie do wywozu.

W praktyce, przy zastosowaniu terminu EXW, kupujący ponosi największą część odpowiedzialności i kosztów związanych z transportem towaru od momentu odebrania go z zakładu sprzedawcy. Obejmuje to koszty załadunku, transportu, ubezpieczenia, odprawy celnej, a także wszelkie inne formalności wymagane do przewiezienia towaru do miejsca przeznaczenia.

EXW jest jednym z terminów, który przekazuje minimalne obowiązki na sprzedawcę, czyniąc go atrakcyjnym dla sprzedawców, ale potencjalnie bardziej kosztownym i skomplikowanym dla kupujących, zwłaszcza w międzynarodowym handlu, gdzie kupujący musi radzić sobie z różnymi przepisami celno-transportowymi.

FCA – „Free Carrier” – zgodnie z tą regułą sprzedawca zobowiązany jest dostarczyć towar do ustalonego miejsca (które może być jego własne miejsce działalności) i udostępnić go do transportu wybranemu przez kupującego przewoźnikowi. Od momentu dostarczenia towaru do przewoźnika, ryzyko i odpowiedzialność za towar przechodzą na kupującego.

W przypadku reguły FCA sprzedawca odpowiada za załadunek towaru na pojazd przewoźnika, chyba że miejsce dostarczenia towaru znajduje się w lokalu sprzedawcy. W takim przypadku sprzedawca nie jest odpowiedzialny za załadunek. Ważne jest, aby miejsce dostarczenia było dokładnie określone w umowie, ponieważ ma to wpływ na obowiązki i odpowiedzialność stron.

W kontekście transportu międzynarodowego, FCA jest często stosowany w transakcjach, gdzie kupujący ma większą kontrolę nad procesem transportowym, na przykład, gdy ma ustalone umowy z przewoźnikami lub gdy sam organizuje transport.

CPT – „Carriage Paid To” – co oznacza, że sprzedawca pokrywa koszty przewozu towarów do wyznaczonego miejsca docelowego. Jednakże, ryzyko przechodzi na kupującego w momencie, gdy towar zostanie przekazany pierwszemu przewoźnikowi, co może się zdarzyć już w punkcie wyjścia.

W skrócie, w przypadku CPT sprzedawca jest odpowiedzialny za:

1. organizowanie i pokrywanie kosztów transportu towarów do określonego miejsca przeznaczenia.
2. przygotowanie niezbędnych dokumentów eksportowych i odprawę celną (odprawa eksportowa, nie importowa).

Kupujący natomiast bierze na siebie odpowiedzialność za:

1. odbiór towaru od pierwszego przewoźnika.
2. pokrywanie kosztów ubezpieczenia od momentu, gdy towar zostanie przekazany pierwszemu przewoźnikowi.
3. odprawę celną importową i wszelkie inne obowiązki, podatki czy opłaty, które mogą pojawić się po przekroczeniu granicy przez towar.

Termin CPT jest często stosowany w transporcie międzynarodowym, w którym sprzedawca ma kontrolę nad procesem transportowym, ale przekazuje ryzyko do kupującego wcześnie w procesie dostawy.

CIP – „Carriage and Insurance Paid To” – co oznacza, że sprzedawca jest odpowiedzialny nie tylko za organizację i opłacenie transportu towaru do wyznaczonego miejsca przeznaczenia, ale także za zapewnienie ubezpieczenia towaru podczas transportu.

Podstawowe aspekty CIP obejmują:

1. Zakres odpowiedzialności sprzedawcy:
   • sprzedawca organizuje i pokrywa koszty transportu do wyznaczonego miejsca,
   • sprzedający jest zobowiązany zapewnić i opłacić ubezpieczenie towaru do miejsca przeznaczenia. Ubezpieczenie powinno pokrywać przynajmniej minimalny zakres ochrony.
2. Przekazanie ryzyka:
   • podobnie jak w przypadku CPT, ryzyko przechodzi na kupującego w momencie przekazania towaru pierwszemu przewoźnikowi.
3. Obowiązki kupującego:
   • kupujący jest odpowiedzialny za wszelkie dodatkowe koszty po przekazaniu towaru pierwszemu przewoźnikowi, w tym za dodatkowe ubezpieczenie, jeśli uzna to za konieczne,
   • kupujący odpowiada również za odprawę celną przy imporcie, opłaty, podatki i inne formalności.

DAP – „Delivered at Place” – co wskazuje, że sprzedawca dostarcza towar do wyznaczonego miejsca przeznaczenia w kraju importera, gotowy do rozładunku z środka transportu. Ten termin wymaga od sprzedawcy pokrycia wszystkich kosztów i ryzyk związanych z dostarczeniem towaru do wyznaczonego miejsca, z wyjątkiem odprawy celnej przy imporcie, za którą odpowiada kupujący.

Podstawowe elementy DAP obejmują:

1. Odpowiedzialność sprzedawcy:
   • sprzedawca musi zorganizować i pokryć koszty transportu towaru do wyznaczonego miejsca przeznaczenia,
   • sprzedawca odpowiada za wszystkie ryzyka i koszty do momentu dostarczenia towaru do miejsca przeznaczenia, w tym za odprawę celną eksportową.
2. Przekazanie ryzyka:
   • ryzyko przechodzi na kupującego w momencie, gdy towar jest dostarczony do wyznaczonego miejsca i gotowy do rozładunku.
3. Obowiązki kupującego:
   • kupujący jest odpowiedzialny za rozładunek towaru,
   • kupujący musi zorganizować i opłacić odprawę celną importową, opłaty, podatki oraz inne formalności związane z importem.

DPU – „Delivered at Place Unloaded” – co oznacza, że sprzedawca dostarcza towar do wyznaczonego miejsca przeznaczenia i jest odpowiedzialny za rozładunek tego towaru z pojazdu transportowego. Jest to jedyny Incoterm, który wymaga od sprzedawcy rozładunku towaru w miejscu przeznaczenia.

Podstawowe elementy DPU obejmują:

1. Odpowiedzialność sprzedawcy:
   • sprzedawca musi zorganizować transport towaru do wyznaczonego miejsca przeznaczenia i pokryć związane z tym koszty,
   • sprzedawca odpowiada za wszystkie ryzyka i koszty związane z dostarczeniem towaru aż do momentu jego rozładunku w miejscu przeznaczenia,
   • sprzedawca jest odpowiedzialny za odprawę celną eksportową, ale nie za odprawę celną importową.
2. Przekazanie ryzyka:
   • ryzyko przechodzi na kupującego po rozładunku towaru w miejscu przeznaczenia.
3. Obowiązki kupującego:
   • kupujący jest odpowiedzialny za wszelkie formalności związane z importem, w tym odprawę celną, opłaty, podatki i inne obciążenia.

DDP – „Delivered Duty Paid” (z ang. „dostarczony z cłem opłaconym”) – co wskazuje, że sprzedawca dostarcza towar do wyznaczonego miejsca w kraju importera, pokrywając wszystkie koszty i ryzyko związane z dostarczeniem towaru, w tym odprawę celną, opłaty i podatki wymagane do importu towaru.

Podstawowe elementy DDP obejmują:

1. Odpowiedzialność sprzedawcy:
   • sprzedawca musi zorganizować i pokryć koszty transportu towaru do miejsca przeznaczenia,
   • sprzedawca odpowiada za wszelkie ryzyka i koszty związane z dostarczeniem towaru, w tym za odprawę celną eksportową i importową, opłaty, podatki i inne formalności,
   • sprzedawca musi również upewnić się, że towar jest odpowiednio ubezpieczony aż do momentu dostarczenia.
2. Przekazanie ryzyka:
   • ryzyko przechodzi ze sprzedającego na kupującego w momencie dostarczenia towaru do wyznaczonego miejsca.
3. Obowiązki kupującego:
   • kupujący jest odpowiedzialny za rozładunek towaru w miejscu przeznaczenia.

DDP jest jednym z terminów, który nakłada na sprzedawcę najwięcej obowiązków i jest często stosowany, gdy sprzedawca ma lepsze możliwości logistyczne lub większą znajomość rynku importowego. Jest to korzystne dla kupującego, ponieważ minimalizuje jego odpowiedzialność i ryzyko związane z importem towarów.

Główne reguły Incoterms 2020 dotyczące transportu morskiego i wodnego śródlądowego

FAS – „Free Alongside Ship” – z ang. „wolny przy burcie statku”, co dotyczy wyłącznie transportu morskiego i wodnego śródlądowego. Zgodnie z tym terminem, sprzedawca jest zobowiązany dostarczyć towar na nabrzeże, w pobliżu statku określonego przez kupującego. Od tego momentu ryzyko i wszelkie dalsze koszty przechodzą na kupującego.

Podstawowe elementy FAS obejmują:

1. Odpowiedzialność sprzedawcy:
   • sprzedawca musi dostarczyć towar na nabrzeże, w pobliżu statku wskazanego przez kupującego,
   • sprzedawca odpowiada za wszelkie koszty i ryzyka do momentu umieszczenia towaru w wyznaczonym miejscu przy statku,
   • sprzedawca jest również odpowiedzialny za odprawę celną eksportową.
2. Przekazanie ryzyka:
   • ryzyko przechodzi na kupującego w momencie, gdy towar zostanie umieszczony w wyznaczonym miejscu wzdłuż burty statku.
3. Obowiązki kupującego:
   • kupujący ponosi odpowiedzialność za załadunek towaru na statek i za wszelkie dalsze koszty, w tym transport, ubezpieczenie, odprawę celną importową i inne opłaty.

FOB – „Free On Board” (z ang. „wolny na pokładzie”). Według tego terminu, sprzedawca jest zobowiązany dostarczyć towar na pokład statku w określonym porcie załadunku, co oznacza, że sprzedający ponosi wszystkie koszty i ryzyka związane z dostarczeniem towaru aż do momentu, gdy towar znajdzie się na pokładzie statku.

Podstawowe elementy FOB obejmują:

1. Odpowiedzialność sprzedawcy:
   • sprzedawca musi dostarczyć towar na pokład statku w wyznaczonym porcie załadunku,
   • sprzedawca odpowiada za wszystkie koszty i ryzyka do momentu umieszczenia towaru na statku,
   • sprzedawca jest również odpowiedzialny za odprawę celną eksportową.
2. Przekazanie ryzyka:
   • ryzyko przechodzi na kupującego w momencie, gdy towar zostanie umieszczony na pokładzie statku.
3. Obowiązki kupującego:
   • kupujący ponosi odpowiedzialność za transport morski, ubezpieczenie, odprawę celną importową oraz wszelkie inne koszty po umieszczeniu towaru na statku. 

CFR – „Cost and Freight”. Zgodnie z tym terminem, sprzedawca jest odpowiedzialny za pokrycie kosztów i organizację transportu towaru do wyznaczonego portu przeznaczenia. Jednakże, ryzyko przechodzi na kupującego w momencie, gdy towar przekroczy burty statku w porcie załadunku.

Podstawowe elementy CFR obejmują:

1. Odpowiedzialność sprzedawcy:
   • sprzedawca musi zorganizować i opłacić transport morski towaru do wyznaczonego portu przeznaczenia,
   • sprzedawca ponosi odpowiedzialność za towar oraz wszelkie koszty do momentu załadunku towaru na statek w porcie załadunku,
   • sprzedawca jest odpowiedzialny za odprawę celną eksportową.
2. Przekazanie ryzyka:
   • ryzyko przechodzi na kupującego w momencie, gdy towar przekroczy burty statku w porcie załadunku.
3. Obowiązki kupującego:
   • kupujący ponosi ryzyko i odpowiedzialność za towar od momentu przekroczenia burty statku,
   • kupujący jest również odpowiedzialny za odprawę celną importową, ubezpieczenie oraz wszelkie inne koszty po załadunku na statek.

CIF – „Cost, Insurance, and Freight„. Ten termin oznacza, że sprzedawca jest odpowiedzialny za pokrycie kosztów, ubezpieczenia i frachtu towarów do wyznaczonego portu przeznaczenia. Mimo to, ryzyko przechodzi na kupującego w momencie, gdy towar przekroczy burty statku w porcie załadunku.

Podstawowe elementy CIF obejmują:

1. Odpowiedzialność sprzedawcy:
   • sprzedawca musi zorganizować i opłacić transport towaru do wyznaczonego portu przeznaczenia,
   • sprzedawca ponosi odpowiedzialność za towar oraz wszelkie koszty do momentu załadunku towaru na statek,
   • sprzedawca jest również zobowiązany do zapewnienia i opłacenia minimalnego ubezpieczenia towaru podczas transportu do portu przeznaczenia,
   • sprzedawca jest odpowiedzialny za odprawę celną eksportową.
2. Przekazanie ryzyka:
   • ryzyko przechodzi na kupującego w momencie, gdy towar przekroczy burty statku w porcie załadunku.
3. Obowiązki kupującego:
   • kupujący ponosi ryzyko i odpowiedzialność za towar od momentu przekroczenia burty statku,
   • kupujący jest odpowiedzialny za odprawę celną importową, wszelkie dalsze koszty transportu oraz dodatkowe ubezpieczenie, jeśli uznaje to za konieczne.

Zapraszamy do kolejnej naszej publikacji: https://kancelaria-transportowa.pl/implementacja-elektronicznego-listu-przewozowego-e-cmr-w-transporcie-drogowym-praktyczny-poradnik/